" ျဖစ္ ပ်က္ ဆိုတဲ့ အသိတရား "
ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတဲ့ အသိတရား ဟာ တန္ဖိုးအင္မတန္ၾကီးမားပါတယ္။ ဒီ စကားေလးကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရယ္သြမ္းေသြးျပီး ေျပာတာေလးကို ၾကားမိျပီး အင္မတန္မွ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မိလို႔ပါ။ စကားၾကမ္းေလးနဲ႔ ေျပာရရင္ ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေတြဟာ တရားကိုတရားမွန္းမသိ ဟာသေႏွာျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။
ရယ္စရာလို ့ထင္တတ္ၾကတယ္။ တရားသျဖင္႔ ေသာ္၎။ မတရားသျဖင့္ ေသာ္၎ ရထားတဲ့ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာေတြနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို ့ အဟုတ္ထင္ျပီး တရားေတာ္ကိုပါ အထင္ေသး အျမင္ေသးစိတ္ေတြ ထားတတ္ၾကတယ္။ ကံအၾကြင္းအက်န္ေလးကို သံုးေဆာင္ျပီး ခ်မ္းသာေနတာကို အဟုတ္မွတ္လို ့ တရားဆိုတာ ေငြေလာက္တန္ဖိုးမရွိဘူးလို ့ေတြးခ်င္ၾကတယ္။
တရားအေၾကာင္းေရးတာကိုလည္း ရယ္စရာ တစ္ခုလို ့ ထင္ျမင္ေနတယ္။ တရားနဲ႔စပ္ဆိုင္ျပီး ေျပာဆိုတာကိုလည္း ဟာသတစ္ခုလို ျပံဳးရယ္ျပီး ဥေပကၡာ ျပဳၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္နဲ ့တကြ အရိယာ သူေတာ္စင္တို ့ဟာ ပုထုဇဥ္ အရိုင္း အစိုင္းေတြကို ဂရုဏာထားလို ့ သနားေတာ္မူၾကတာပါပဲ။
ျဖစ္ျပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာပဲ မလား ဆိုတဲ့စကားကို ရယ္သြမ္းေသြးျပီး ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ ခဏ တရားေတာ္ကို မထီေလးစား ေျပာေလျခင္းလို ့ အလိုမက်တဲ့စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ တရားမသိတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းပါလားလို ့သနားမိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မထင္မွတ္ပဲေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ သူ႔အေပၚမွာ ဓမၼရဲ႕ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစတယ္ဆိုတာ သူမသိရွာဘူး။
ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာ ခႏၶာမွာ တကယ္ျဖစ္ျပီး တကယ္ပ်က္တာကို တကယ္ ဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္နိုင္ရင္ တန္ဖိုးရွိတဲ ့အသိတရားျဖစ္ပါတယ္။ ပါးစပ္က ေျပာရံုနဲ႔ေျပာျပီး ခႏၶာမွာ ဘယ္ဟာ ျဖစ္လို ့ ဘယ္ဟာ ပ်က္မွန္းမသိရင္ သူသိတဲ့ အသိဟာ အလကားအသိပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခႏၶာမွာ ျဖစ္တာ ပ်က္တာကိုသိမွ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အသိျဖစ္မွာပါ။
ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေတြဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ့ အသိကို ေငြနဲ႔လဲလို႔ရရင္ သူမ်ားက ေငြေပးရင္ေတာင္ လဲပစ္မယ့္ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဆယ္ဆိုလည္း လဲမွာပဲ။ တစ္ရာဆိုလည္း လဲမွာပဲ။ တစ္သိန္းဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ လဲမယ့္သူေတြပါ။
အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတဲ့ အသိတရားကို သိန္းတစ္ရာနဲ႔လည္း မလဲပါဘူး။ သိန္းေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းခ်ီျပီးေပးလည္း လဲမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ရဲ႕ တန္ဖိုးက ေငြနဲ႔လဲလို ့တန္ဖိုးျဖတ္လို ့မရနိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးမားတယ္ ဆိုတာ အရိယာေတြပဲသိပါတယ္။
ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ကို ဥာဏ္နဲ႔သိဖို႔ရာမွာ ေငြနဲ႔၀ယ္လို႔မရနိုင္ဘူး။ မေရမတြက္နိုင္ေသာ ေငြေတြ ပံုေပးျပီး ၀ယ္လည္း မရနိုင္ပါဘူး။ ေငြေပါင္းသိန္းေပါင္း ေသာင္းခ်ီျပီး မေရမတြက္နိုင္ေသာ ဒါနကို ျပဳထားသူနဲ႔ ခႏၶာ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္ထားတဲ့သူဟာ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ မရေအာင္ကို တန္ဖိုးျခင္း ကြာျခားသြားပါတယ္။ စားစရာမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ ျဖစ္ပ်က္ တခ်က္ျမင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ စၾကာ၀ေတး မင္းထက္ကို ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။
မေရမတြက္နိုင္ေသာ ကုန္က်မွူေတြနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ထားလုပ္ထား ေသခါနီးတဲ႔အခါ ေ၀ဒနာခံစားရလို႔ ေဒါသျဖစ္မယ္။ ေ၀ဒနာက သက္သာခ်င္လို ့ေလာဘျဖစ္မယ္။ ဘယ္လို ေ၀ဒနာမွန္းမသိ ခံစားေနရပါလားဆိုျပီး ေမာဟ၀င္မယ္။ အဲ့ဒီ ကိေလသာေတြနဲ႔ ေဇာေတြကပ္ျပီးေသရင္ ေလာဘနဲ႔ေသ ျပိတၱာျပည္။ ေဒါသနဲ႔ေသ တိရိစၧာန္ျပည္။ ေမာဟနဲ႔ေသ ငရဲျပည္။ စသျဖင့္ ေရာက္ရလိမ့္မယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ေဟာခဲ့သလို အရိယာသူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို႔ကလည္း ေဟာခဲ့ျပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ လူ အေယာက္ တစ္သိန္းေသလို ့လူတစ္ေယာက္ ျပန္မျဖစ္ဘူးတဲ႔။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္က ေျပာတာကို မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ့လည္း ဘာမွေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာရသလဲဆိုတာ အရွင္းၾကီးပါ။ ေသခါနီးမွာ ေ၀ဒနာခံစားရရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ၀င္ျပီး ေသၾကလို႔ပါပဲ။
အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ေလာဘ ၀င္၀င္ ေဒါသ ၀င္၀င္ ေမာဟ ၀င္၀င္။ ေလာဘကို ေလာဘမွန္း သိတယ္။ ငါ သက္သာခ်င္တယ္လို ့မျဖစ္ဘူး။ သက္သာရင္ေတာ ့ ေကာင္းမွာပဲလ႔ို ေတြးေတာ့ေတြးတယ္။ ငါ ဆိုတဲ့ ဒိဌိ မပါဘူး။ မသက္သာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးပဲေလ လို ့ေတြးတယ္။
ေ၀ဒနာ ဆိုးၾကီးကိုခံစားေနရပါလားလို ့ေတြးျပီး ငါ့က်မွ ျဖစ္ရေလျခင္းလို ့ မေတြးဘူး။ ငါ ဆိုတာ မပါဘူး။ ဒီေ၀ဒနာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလားလို႔ေတြးေတာ့ေတြးမယ္။ ခႏၶာရွိျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာရဲ႕ အိုျခင္းသေဘာ နာျခင္းသေဘာပါပဲလို ့ေတြးတယ္။ အေတြးျခင္းကို မတူတာပါ။ ေဒါသကို ေဒါသမွန္းသိတယ္။ ေမာဟကို ေမာဟမွန္း သိတယ္။ ဒါ ေအာက္မဂ္ႏွစ္ပါးကို ရထားျပီးတဲ့ ေသာတာပန္နဲ႔ သကဒါဂါမ္ အရိယာေတြမွာ ျဖစ္နိုင္ေသးတဲ့ ေသခါနီး ကိေလသာေတြျဖစ္ပါတယ္။ အရိယာ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ငါ ဆိုတဲ့ ဒိဌိကို ပယ္သတ္ျပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာက္သံသရာကို လည္ပတ္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေတြ အတြက္ကေတာ့ သိန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ လွူဒါန္းေပးကမ္းေသာ္လည္း ေသခါနီး ေ၀ဒနာ ခံစားတဲ့အခါ ငါ ဒါနေတြ အမ်ားၾကီးျပဳပါရဲ႕နဲ႔ ငါ႔က်မွ
ဘာလို ့ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္တတ္ပါတယ္။ ေ၀ဒနာက လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ ေလာဘ၊ ေ၀ဒနာကိုမခံစားနိုင္တဲ့ ေဒါသ စသျဖင့္ ျဖစ္ေပၚျပီး ေသပြဲ၀င္၊ အပါယ္ေလးပါးကို သံသရာလည္ရပါတယ္။
ေသခါနီး ခံစားရတဲ့ေ၀ဒနာ ဆိုးေၾကာင့္ ေလာဘနဲ႔ေသျပီး ၿပိတၱာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပဳခဲ့တဲ့ဒါနအားေလး ေကာင္းလြန္းေတာ့ ျပိတၱာ ျဖစ္တာေတာင္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ျပိတၱာ ျဖစ္ရတယ္။ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြ ခံစားရတယ္။ ဒါက ကုသိုလ္ရဲ႕ အေထာက္အပံေတြေပါ့။ တိရိစၦာန္ျဖစ္ရင္လည္း ဆင္ျဖဴေတာ္တို႔လို ေရႊနဂါးတို႔လို အကုသိုလ္မွာ ကုသိုလ္ေလးေႏွာျပီး သူတစ္ပါးထက္ေတာ့ သာလြန္တာေပါ့။
အကယ္၍မ်ား ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေပမယ့္ ခႏၶာငါးပါး အေၾကာင္းေလး ေလ့လာထားျပီး ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းကို ရွဴ႕မွတ္ဖူးလို ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆိုတာေလးကို ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသခါနီး ေ၀ဒနာ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္မွာ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀င္ေနပါေစ ျဖတ္ခနဲသတိရျပီး ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းေလးပါလားလို ့ ျဖစ္ပ်က္ေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ အသိ၀င္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ အပါယ္သံသရာ မျဖစ္ပဲ သုဂတိဘံုမွာ စံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီ အသိတရားဟာ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သိထားရမယ့္ အသိတရားမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေလးေလး နက္နက္ သိထားရမယ့္ အသိတရားတခုပါ။ ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းေတြအတြက္ ေသခါနီးမွာ အဲ့ဒီ အသိေလး၀င္ဖို ့ သိပ္ကိုအေရးၾကီးလွပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ အရိုင္းအစိုင္းဆိုတာ ကိေလသာ တစ္ပါးမွ မပယ္ရေသးသူမွန္သမွ် အရိုင္းအစိုင္းေတြၾကီးပါပဲ။ သူ႔မွာ ငါဆိုတဲ့ အားၾကီးတဲ့ သကၠာယ ဒိဌိၾကီးက ၾကီးစိုးေနလို ့ အရိုင္းအစိုင္းပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။
ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳလုပ္ထားပါလွ်က္နဲ႔ အပါယ္သံသရာ မွာက်င္လည္ရတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကိုနစ္နာ တဲ့ကိစၥပါ။ ကုသိုလ္လုပ္ပါလွ်က္နဲ႔ ကုသိုလ္ အက်ိုးေပးကို မခံစားရတာ ဒိဌိေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ငါ လွဴတယ္ ဆိုတဲ႔ အစြဲဟာ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိျပီး လဴွလိုက္ရတယ္ ဆုိတာကိုပဲ စိတ္က ခံစားမွသာ ကုသိုလ္အျပည့္အ၀ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သိထားဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။
ျဖစ္ပ်က္ဆိုတဲ့ အသိတရားကို ဆင္ျခင္နိုင္ရင္ သိနိုင္ရင္ သိန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လွဴဒါန္းထားတဲ့ သူထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္ခင္လွစြာေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္တကြ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ကို အသိတရားတခု မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
ျဖစ္ပ်က္တို႔ရဲ႕ အဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို အေရာက္လွမ္းနိုင္ၾကပါေစ
*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္****
No comments:
Post a Comment